WORKS 2012-2021

2021 Στο Λιβάδι του Εφήμερου, ΑR Εγκατάσταση

2021 H περιΠΛΑΝΗΣη του μη ταξιδευτή, Video Εγκατάσταση, AR

2019     Butterfly, Projection – Mapping Sculpture
2019     Processing line,  Projection – Mapping Sculpture

2019     ΣημείαΣυμπύκνωσης,  Installations work in progress

2018     Metadata II, Video Installation & VR Video installation

2018     Carpe Diem II,  Επιτοίχια εγκατάσταση

2018     background Ι II,  Εγκατάσταση με ψηφιακές εκτυπώσεις σε πλέξιγκλας

2017     Echo Champer, Ομαδική Βιντεοεγκατάσταση, Projection – Mapping Sculpture

2017     Metadata II, video installation μεταβλητών διαστάσεων

2017     Fight or Flight video installation μεταβλητών διαστάσεων

2017     Goodbye blue sky III interactive video installation μεταβλητών διαστάσεων

2016    WIR? Nochmal, interactive video installation μεταβλητών διαστάσεων

2016     Dahut, interactive video installation μεταβλητών διαστάσεων

2016     pause entract installation

2016     Black Spot, interactive video installation μεταβλητώνδιαστάσεων

2016     Balance, video installation μεταβλητών διαστάσεων

2016     Goodbye blue sky II, video installation μεταβλητών διαστάσεων

2014     No Depth of field, video, 4min

2013     The Last resort, video installation μεταβλητών διαστάσεων

2013     Goodbye blue sky I, video installation μεταβλητώνδιαστάσεων

2013     random e-motion, video installation μεταβλητών διαστάσεων

2012     Το Κύμα, video installation, μεταβλητών διαστάσεων.

2012      Lola, video installation

—————————————————————————————————————————————————————-

Στο Λιβάδι του Εφήμερου,

ΑR Εγκατάσταση, 2021

Εγκατάσταση μεταβλητών διαστάσεων. Εκτυπώσεις οργανικών μορφών σε χαρτί fax και QRcodes που οδηγούν τους θεατές σε ήχους και video εμπλουτίζοντας τηn εγκατάσταση και τον χώρο της με νέα δεδομένα τα οποία καλείται ο θεατής να τα ανακαλύψει. Οι σχέσεις μεταξύ του εφήμερου και του ψηφιακού δημιουργεί ένα ακόμα επίπεδο ανάγνωσης στο έργο.

​Μυρτώ Βουνάτσου & Στέλιος Ντεξής

ΕΓΚΑΤΑΣΤΗΣΤΕ ΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ QR CODE ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΑ VIDEO ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΠΟΥ ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΆΣΤΑΣΗ

H περιΠΛΑΝΗΣη του μη ταξιδευτή, 2021

Video Εγκατάσταση, AR

Έλευσις – ερχομός. Ποιος έρχεται, από που για να αναζητήσει τι; (Ι. Πούλκουρας, 2008). Μια ποιητική προσέγγιση, μέσο μιας εικαστικής διαδραστικής εγκατάστασης που χρησιμοποιεί το βίντεο και την επαυξημένη πραγματικότητα, στο θέμα της αναζήτησης του μη ταξιδευτή. Εκείνου που οδηγείται σε νέους τόπους, όχι από επιθυμία ή αγάπη για περιπέτεια, αλλά από ανάγκη.

Είναι η πορεία της Δήμητρας σε όλη τη γη προς αναζήτηση την κόρης της, είναι το ακούσιο ταξίδι-πτώση της Περσεφόνης μέσα από ένα «ρήγμα» στα έγκατα της γης. Ταξίδια γεμάτα προσμονή, εμπόδια και «φάσματα», ελπίδα και θλίψη. Ο τίτλος κάνει ένα λογοπαίγνιο ανάμεσα στην έννοια της περιπλάνησης του αναγκαστικού ταξιδιού αλλά και της πλάνης, του ψεύδους των ελπίδων, των στόχων και του οράματος που μπορεί αυτό να εμπεριέχει.

Metadata II, 2021

Ψηφιακή εκτύπωση / Εγκατάσταση AR

Κατεβάστε την εφαρμογή Artivive στο κινητό σας από το play.google.com/store/apps
Στοχεύστε με την κάμερά σας στην κυκλική φόρμα για να δείτε το έργο metadata II εμπλουτισμένο με βίντεο και ήχους με την χρήση της ΑR.

2019     Butterfly          

Projection-Mapping Sculpture

2019     Processing line

Projection-Mapping Sculpture

2019 ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΗΣ 39°18’20.2″N 26°06’56.6″E

Βιντεο-εγκατάσταση, μεταβλητών διαστάσεων, 2019

Η βιντεο-εγκατάσταση αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου project, που πραγματεύεται την χαρτογράφηση τόπων συσσώρευσης συμπλεκομένων «υλικών» (θραύσματα καταστροφής ή σωτηρίας, έκρηξη συναισθημάτων & ενεργειών) αποτυπώνοντας έναν χάρτη σημειακών ιδιομορφιών & συμπυκνώσεων ου+τόπων αλλά και  δυσ+τόπων.

2018  Metadata II    

Video Installation & VR Video installation 

2018   Carpe Diem II    

Επιτοίχια εγκατάσταση με διαφημιστική πινακίδα προγραμματισμένη με τη χρήση 8bit μικροεπεξεργαστή και προβολή βίντεο

Wall installation programmed with 8bit microprocessor and video projection.

Η δυσλειτουργία ενός συστήματος που βασίζεται σε έναν μη ανθρωποκεντρικό προγραμματισμό  μπορεί να επιφέρει βλάβη στο κοινωνικό σύνολο. Στο έργο Carpe Diem η προβολή εικόνων ενός βίντεο έρχονται σε διάλογο με μια φωτεινή διαφημιστική πινακίδα led, της οποίας το μήνυμα αλλοιώνεται, εξαιτίας ενός συνειδητού προγραμματιστικού “λάθους” στον κώδικα λειτουργίας της (Carpe Diem Ι). Η οπτική αντίληψη του θεατή δοκιμάζεται, οδηγώντας τον σε αντιφατικές ερμηνείες και συναισθήματα.

Φωτεινά κουτιά

2017 Echo Champer

Βιντεοεγκατάσταση- Mapping Projection

Στη βιντεο-ηχητική εγκατάσταση με τίτλο Echo Champer (2017), οι καλλιτέχνες Σύνθια Γεροθανασίου, Ιωάννα Καζάκη, Στέλιος Ντεξής, Μυρτώ Βουνάτσου και ο καλεσμένος της ομάδας Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης μετατρέπουν ένα νοηματικά φορτισμένο υλικό, τα μπάζα, σε έναν αντιφατικό, αμφιλεγόμενο χώρο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, αλήθειας, απατηλότητας, ψευδαίσθησης και παραπλάνησης. Τα διαλυμένα ερείπια αποτελούν τα δομικά υλικά ενός πολυεπίπεδου γλυπτού, πάνω στο οποίο προβάλλεται αέναα η ανέμελη κίνηση μικρών προβάτων, ενώ ταυτόχρονα ακούγεται η μελωδία ενός παιδικού νανουρίσματος. Οι καλλιτέχνες αξιοποιούν τον συνδυασμό του παραδοσιακoύ συμβολισμού των στοιχείων του έργου τους με την εγγενή δυνατότητα της οπτικής και ηχητικής επαναληπτικότητας για «εγκοίμηση» και «ύπνωση» του θεατή. Στόχος τους είναι να σχολιάσουν την πρακτική των συστημάτων εξουσίας να θέτουν τους πολίτες σε μια «παθητική» λειτουργία, δηλαδή αποφυγής οποιασδήποτε έννοιας διακινδύνευσης. Ο μιντιακός όρος echo chamber αναφέρεται στην συνθήκη εκείνη όπου κατασκευασμένες και χειραγωγημένες από την εξουσία πληροφορίες αναπαράγονται, ομογενοποιούνται, γίνονται αποδεκτές χωρίς κριτικό φιλτράρισμα και τελικά καθιερώνονται ως ορθές και παγκόσμιες με τη βοήθεια της «βομβαρδιστικής» επανάληψης τους από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ουσιαστικά το έργο πραγματεύεται την αντιφατικότητα «του διακινδυνεύειν» στην πλέον ρεαλιστική, σύγχρονη του εκδοχή, την εποχή που η αλήθεια και η αναλήθεια εναλλάσσονται ανοιχτά και αδιακρίτως από την εξουσία ανάλογα με τους σκοπούς της. Η φαινομενικά ασφαλής ή επισφαλής καθημερινότητα είναι σε τεράστιο βαθμό προιόν της «επεξεργασίας» και του καθορισμού της συνείδησης των μαζών από τα συστήματα εξουσίας. Συνεπώς, η «διακινδύνευση» και η «μη διακινδύνευση» δεν ορίζονται από αντικειμενικά κριτήρια ή υγιείς συνειδήσεις, αλλά από το ποιός, πώς και γιατί έχει αναλάβει κάθε φορά το ρόλο του προστάτη της κοινωνίας. Η ιδέα ότι «η αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί ρίσκο» δεν είναι φιλοσοφικής φύσης, αλλά θεμελιώδης αρχή της προστασίας των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Art historian  Vassiliki Vayenou

by the artists 
Stelios Dexis, Myrto Vounatsou, Cynthia Gerothanassiou, Ioanna Kazaki,  and their guest Panagiotis Triantafyllidis, attempts the conversion of a semiotically loaded material, the rubble, into a contradictory, controversial space between reality and dream, truth, deceptiveness, illusion and deceit. The ruins are the building materials of a multi-level sculpture on which the unceasing movement of small sheep is projected, while at the same time the melody of a child lullaby is heard. The artists use the combination of the traditional symbolism of the elements of their work with the inherent ability of visual and sonic repeatability to “put to sleep” and “hypnotize” the viewer to comment on the practice of power systems to put citizens in a “passive” mode, avoiding thus any notion of risk. The news media term echo chamber refers to the condition in which information generated and manipulated by power is reproduced, homogenized, accepted without critical filtering and ultimately established as correct and universal by means of their “bombardistic” repetition by the mass media. Essentially, the work deals with the contradiction of “risk taking” in its most realistic, contemporary version, at a time when truth and ignorance alternate without distinction by the ruling power according to its purposes. The seemingly safe or the precarious daily life is to a great extent a product of “processing” and determining the consciousness of the masses by the power systems. Consequently, “risk” and “non-risk” are not defined by objective criteria or healthy consciences, but by whom, how and why the role of the patron of society has been obtained. The idea that “seeking the truth requires risk” is not of philosophical nature, but a fundamental principle of the protection of basic human rights.
  Art historian  Vassiliki Vayenou

“Metadata I” 2016-2017

Βίντεο-ηχητική εγκατάσταση, μεταβλητών διαστάσεων. 
Ψηφιακές εκτυπώσεις σε φωτεινά κουτιά, προβολή βίντεο.

Η εγκατάσταση “Meta-data” είναι ένα δικτύωμα πληροφοριών, ασαφώς χωροχρονικά τοποθετημένων υπογραμμίζοντας την φύση του τετελεσμένου γεγονότος της κατάστασης που έχει τον χαρακτήρα του μη αναστρέψιμου και που αφήνει τα ψηφιακά του ίχνη να ταξιδεύουν στο διηνεκές ως μνημεία της ανθρώπινης φύσης.

Fight-or-flight, 2016

ΒΙΝΤΕΟ-ΗΧΗΤΙΚΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 2 MIN, IN LOOP.

Πραγματεύεται το ύψιστο ανθρώπινο ρίσκο, τη διακινδύνευση της ίδιας της ζωής, που αποτελεί πράξη αυτοσυνείδησης του ατόμου ως οντότητα. Μπροστά στην πιθανότητα του θανάτου και αποτιμώντας το τίμημα του ρίσκου, τη ζωή, ο άνθρωπος βιώνει τον εξανθρωπισμό του, την προϋπόθεση για την κατάκτηση της αληθινής ελευθερίας του. Από την πορεία διακινδύνευσης μέσα σε μια βάρκα για ένα καλύτερο μέλλον μέχρι το ταξίδι ενός κοσμοναύτη στο διάστημα για την προώθηση της γνώσης της ανθρωπότητας, αποκαλύπτεται το σύστημα αξιών για το οποίο τίθεται σε κίνδυνο και αξιολογείται η ίδια η ζωή. Η ελπίδα της προστασίας και εξασφάλισης της, αλλά και των αξιών της, υπερνικά το φόβο του θανάτου, αναδεικνύοντας την υπέρτατη θυσία, της ζωής για τη ζωή.

Art historian  Vassiliki Vayenou

“Wir? nochmal” 2016

Διαδραστική βιντεοηχητική εγκατάσταση με 2 διπλή προβολή και φωτεινά ηχητικά γλυπτά.

“Anna Blume” a poem by Kurt Schwitters is the starting point to asking questions on the relationships between the two genders. The installation “Wir? nochmal” (We? again), using multiple perspectives, fragmented pictures and paradoxical elements, reflects the fragmentation of the romantic encounter between Male and Female.
Through a series of stereotypic images and paradoxical modes of contact, communication is dubious and the trauma of love hovers like a pending question   mark “I,my, You, We?” (Ich, meiner, Du, Wir?).
The project brings to the spotlight a questioning of modes of contact, relationships,
I, “we”, and  “together”.

Creators: Mytro Vounatsou, Stelios Ntexis (Visual Artists, MFA In Digital Arts), (conception, design, production) Panagiotis Triantafyllidis (Animator), (creation of the interaction mechanism) Synthia Gerothanasiou, Thodoris Lalos  Visual Artists), (recitation of the poem)
Presented as part of the third phase of the experiential, dramatherapy workshop “Eros &
Psyche: Initiative Whispers”. Vounatsou Μ., Ntexis S. (Visual Artists, MFA In Digital Arts)

“pause Entr’acte” 2016

Επιτοίχιο φωτεινό κουτί με ψηφιακή εκτύπωση σε duratrans

Η συναντησιακή δυναμική της  Αρσενικής και της Θηλυκής αρχής ως ένα ενιαίο και αέναα επαναλαμβανόμενο γίγνεσθαι, διακόπτεται από μια φορμαλιστική ασυνέχεια. Η στατική εικόνα ελλειμματική στην απόδοση του χρόνου, αποτυπώνει μια εν δυνάμει αλλαγή στον χώρο. Όμως όλα βρίσκονται στο μεταίχμιο, σε μια στιγμή αδράνειας -είτε αυτή νοείται ως έναρξη της αιώρησης ή είτε ως παύση αυτής. Μια ελάχιστη ρωγμή στην χρονικότητα και τον ρυθμό που προκαλεί και προκαλείται από τη μετάβαση σε κάτι άλλο, αόριστο, ρευστό και εύθραυστο. Η αιώρηση ως αδιάκοπη αλλαγή είναι ταυτόχρονα μια αδιάκοπη διακοπή.

“Black Spot” 2016

Διαδραστική Βιντεο-ηχητική Εγκατάσταση.

Ένα βίντεο αμφισημικό, με εικόνες που ακροβατούν μεταξύ της μαγείας του νερού ή και του ασημένιου φεγγαριού, γραφιστικά στοιχεία- εμπόδια καθώς και διαδραστικοί ήχοι ντοκουμέντα από πρόσφυγες, γίνονται σύμβολα που αποκαλύπτουν μικρές Οδύσσειες στην πορεία για ένα καλύτερο μέλλον. Σημάδια ενός κοινωνικού σώματος που νοσεί μέσα στις αντιφάσεις του.

«Home» 2016, βιβλίο-κουτί, 3d printing,

To έργο Home κάνει μνεία για τα δισεκατομμύρια ανθρώπους που μετακινούνται μεταξύ προσωρινών καταφυγίων και καταλυμάτων έκτακτης ανάγκης λόγω πολεμικών συνθηκών. Αναφέρεται στην δημιουργία μιας πλειάδας ανθρώπων που κοιμούνται σε χώρους (δημόσιους, ιδιωικούς, σκηνές κα) που δεν έχουν σχεδιαστεί για χρήση ως κανονικό κατάλυμα ύπνου για ανθρώπους» (wiki) που να πληρούν έστω και τις βασικές συνθήκες υγιεινής.

«Dahut» 2016-2017

Αuthors: Myrsini (Myrto) Vounatsou & Stelios Dexis

Βιντεοεκατάσταση 2 συγχρονισμένων προβολών, επάνω σε πολλαπλές ημιδιαφανείς επιφάνειες, διάρκειας 2min, in loop.

DAHUT 2017, Synchronized double-channel video installation. duration 2min in loop. Projection on five round semi-transparent screens which hanging from the ceiling

Η Θεϊκή υπόσταση όντας Άναρχη (χωρίς αρχή και τέλος), αντιπροσωπεύεται με το σχήμα του κύκλου, ενώ “κατοικία” της είναι ολόκληρη η περιφέρεια του κύκλου που περικλείει τα δημιουργήματα της (B. Ραφαηλίδη).  Η απώλεια του παραδείσου έσπασε τον κύκλο φέρνοντας στο προσκήνιο τον τρόμο, την αγωνία, την ανασφάλεια, τη νοσταλγία για την ανέφικτη επιστροφή στην κοιτίδα, για την ανέφικτη επιστροφή στην αρχέγονη μήτρα. Η fata morgana (Dahut)  ως η αυταπάτη της εγγύτητας του μακρινού, μας παραπλανεί παρασύροντας μας στα σκοτεινά νερά της νοσταλγίας για το «πριν», για τον οριστικά χαμένο παράδεισο.

Divine subsistence, being Without Beginning or End, is represented by the shape of the circle, while its “dwelling” is the circle’s circumference, that encloses its creations.The absence of the Heavens broke the circle which brought in the forefront terror, agony, insecurity, and nostalgia for the unattainable return in the cradle, the unattainable return in the Primordial Womb. Dahut as an earlier version of Fata Morgana repreasents the illusion of nearness of the distant, misguides us by drifting us to the dark waters of nostalgia for the “before”, for the forever lost Heavens.

Φωνητικά: Σύνθια Γεροθανασίου

Vocals: Synthia Gerothanasiou

Κίνηση/χορογραφία από την θεατρική παράσταση »Project Odysseies: Thessaloniki» ΙΙ, σε σκηνοθεσία: Αθηνά Δράγκου. Ρerformer: Σοφία Χατζηβασιλείου

Choreography from the play: “Project Odysseies: Thessaloniki” II, directed by: Athena Dragou. Performer: Sophia Chatzivasiliou

Έκθεση «HOMO UTOPICUS IN CRISIS». Mουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης.

link: https://www.youtube.com/watch?v=9pxByd4CffA&feature=youtu.be

Balance, 2016

Βιντεοεγκατασταση με 3πλή συγχρονισμένη προβολή

Μια πειραματική έρευνα στη νοητή αναπαράσταση, βασισμένη στις οπτικές και διανοητικές μορφοποιήσεις των εννοιών. Ο σχηματισμός παραστάσεων δια μέσου των αισθήσεων μας, “αυτό είναι ένας ναός”, αυτό είναι μια βόμβα”, πραγματοποιείται μέσα  από ένα σύνολο μορφικών χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων των αντικειμένων, τα οποία συνδυάζουμε και ερμηνεύουμε με την διάνοια μας. “Με την νόηση τελικά τα καθιστούμε αντιληπτά αυτά και όχι με τις αισθήσεις” (Κικέρων ΑC. pr., 2.21).
Αλλά μήπως το μήνυμα είναι αντεστραμμένο? Αν την δούμε υπό το πρίσμα μιας Μαρξιστικής θεώρησης του θέματος αυτή η σχέση παύει να είναι αντιθετική, συγκρουσιακή αλλά μια ταύτιση των συμβόλων. Αφενός της φυσικής καταστροφής του ανθρώπινου σώματος από αντικείμενα καταστροφής. Αφετέρου τα σύμβολα της πνευματικής καταστροφής της ίδιας της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από την θρησκεία που θεωρήθηκε “όπιο του λαού και αποτελεί την καρδιά ενός άκαρδου κόσμου (Μαρξ)»ο Λένιν πως «η θρησκεία είναι μια απ’ τις μορφές της πνευματικής καταπίεσης που καταδυναστεύει παντού τις λαϊκές μάζες, που τσακίζονται στη δουλειά προς όφελος τρίτων. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει την πίστη σε μια καλύτερη ζωή μετά θάνατο, το ίδιο αναπόφευκτα όπως η αδυναμία του άγριου, στην πάλη του με τη φύση, γεννάει την πίστη στους θεούς, τους σατανάδες, στα θαύματα, κλπ».

Μαρξ η θρησκεία είναι το όπιο του λαού και αποτελεί την καρδιά ενός άκαρδου κόσμου»

Goodbye blue sky I ΙΙ  2016-2017 

ΒΙΝΤΕΟ-ΗΧΗΤΙΚΗ ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑΒΛΗΤΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ

Στο άχρονο σύμπαν σπασμένα ψηφιακά αρχεία ταξιδεύουν χωρίς προορισμό.
Τι ψηφιακά ίχνη αφήνει ένας πολιτισμός στην δύση του; Αρχεία που περιέχουν διαστρεβλωμένες εικόνες, αποσπάσματα από βίντεο και ήχους από κάμερες επικοινωνίας και παρακολούθησης που κατέγραψαν πραγματικά αλλά και μη πραγματικά γεγονότα. Αρχεία θραύσματα δράσεων και καταγραφών, εικόνες διάσπαρτες και πολλές φορές πλήρως παραμορφωμένες, που ταξιδεύουν στο σύμπαν με σημείο αναφοράς το τέλος ενός πολιτισμού που μεταλλάχθηκε και χάθηκε βίαια σε μια μη χρονολογημένη εποχή. Βλέποντας μια εικόνα που σχεδιάστηκε πριν χιλιάδες χρόνια, κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν, αλλά αυτόματα το παρελθόν υπάρχει στο παρόν και στο μέλλον. « Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος, είναι ίσως και οι δύο παρόντες στον μέλλοντα χρόνο. Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών, όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί. ‘Ότι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα μόνο σ έναν κόσμο από εικασίες. Ότι θα μπορούσε να συμβεί και ότι συνέβη, δείχνουν σ’ ένα τέλος που είναι πάντα παρόν.» Τ. Σ. ΕΛΙΟΤ
Η βιντεοεγκατάσταση έχει σχεδιαστεί για να υλοποιηθεί σε έναν χώρο ο οποίος να παραπέμπει σε αίθουσα πληροφοριών από έναν πολιτισμό τεχνολογικά ικανό να επικοινωνήσει (και να αυτοκαταστραφεί). Η αίθουσα καλύπτεται από ένα σύστημα διαγώνιων ασύμμετρων μεταλλικών υποστυλωμάτων που ενώνουν την οροφή και το δάπεδο, ενισχύοντας την ασφυκτική ατμόσφαιρα της καταγραφής μιας καταστροφής. Μια παρουσίαση που περιγράφει διαισθητικά, τοπία αφαιρετικά και συμβολικά, χωρίς σαφή προσδιορισμό του σημείου αναφοράς τους. Μια βιντεοεγκατάσταση με πολλαπλές ροές βίντεο και φωτεινά κουτιά με εικόνες ερήμωσης, σχόλιο για την δύση μιας εποχής, αλλά και ένα αδιόρατο σχόλιο ελπίδας στον θεατή του χθες.

Φωτεινά κουτιά και ψηφιακές εκτυπώσεις σε duratrans

Στήσιμο της διαδραστικής βιντεο-ηχητικής εγκατάστασης στο  ATHENS DIGITAL ARTS FESTIVAL, με τίτλο Goodbye Blue Sky III (2017) Αθήνα, 18 έως τις 21 Μαΐου, Μητροπόλεως 23, www.adaf.gr

SEX S.O.A.P. 2015

Τρισδιάστατες Κατασκευές, Φωτεινά κουτιά με ψηφιακές εκτυπώσεις σε duratrans

“Νο Depth of Field” 2014

video, 4:00min

H Αντίληψη περιγράφει τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι λαμβάνουν πληροφορίες από το περιβάλλον τους, επιτρέποντάς τους να το γνωρίζουν. H Νόηση, ή ο τρόπος που οι άνθρωποι κατανοούν το περιβάλλον, γίνεται μέσω της άμεσης αισθητηριακής εμπειρίας, σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις και εμπειρίες από το παρελθόν. Κατά τον Μπόρχες υπάρχουν τρεις χρόνοι και αναφέρονται όλοι στο παρόν. Το παρόν εκείνο που αντιλαμβανόμαστε, το οποίο γίνεται άμεσα παρελθόν, και είναι εύθραυστο· Το παρόν του παρελθόντος, δηλαδή το παρελθόν όπως το αντιλαμβανόμαστε στο εδώ και τώρα και αναφέρεται στην μνήμη· τέλος, το παρόν του μέλλοντος, δηλαδή ό,τι ελπίζουμε και ό,τι φοβόμαστε. Το έργο είναι ένας πειραματισμός μεταξύ της αισθητηριακής εμπειρίας, των αναμνήσεων, των συμβολισμών και των φόβων,  δημιουργώντας μια ουτοπία που αφορά το “παρόν”, τη ρήξη με το οικείο και τη σύλληψη μιας νέας χωροχρονικής ετερότητας. Η χρήση εικόνων στις οποίες έχει αφαιρεθεί κάθε περιττή λεπτομέρεια με τη βοήθεια παλλόμενων φωτεινών led, επιβάλλει έναν τρόπο ανοικτό τρόπο ερμηνείας της φόρμας και κατ’ επέκταση της αφήγησης. Σε αυτό συνηγορούν και οι πειραματισμοί του Pierre Schaeffer στην ηλεκτροακουστική μουσική σύνθεση (έργο «5 etudes de bruits, etude aux objets (1948) Face A») στην οποία χρησιμοποίησε τους ηχογραφημένους ήχους τραίνου, ως συνθετική αφετηρία και στάθηκε πηγή έμπνευσης για την  δημιουργία του έργου «Νο Depth of Field».

“The Last Resort ” 2013

video Installation, 1min, in loop

Δημιουργία ταινίας, μέρους βιντεοεγκατάστασης, με αφορμή τις βίαιες κοινωνικές αναταραχές και διαδηλώσεις στην Ελλάδα της κρίσης.

goodbye blue sky, 2013 

ΕΠΙΤΟΙΧΙΑ ΒΙΝΤΕΟΕΓΚΑΤΆΣΤΑΣΗ ΜΕ 3 ΜΟΝΙΤΟΡ

Όταν το μάτι βρίσκεται σε κατάσταση ακινησίας σταματάει να θυμάται, να προβλέπει, να θαυμάζει να μετουσιώνει την αισθητική εμπειρία σε σκέψη και συναίσθημα.
Χαρακτηριστικό σε αυτό το έργο είναι ότι το θέμα βρίσκεται εκτός του κάδρου και το βλέπουμε μέσα στην αντανάκλαση των ματιών. Αυτό είναι που κοιτούν τα μάτια, που όμως κατά κάποιο τρόπο μοιάζει σαν να μην επεξεργάζονται την  πληροφορία. Δείχνουν απόμακρα και αποστασιοποιημένα. Αυτή η ακινησία υποδηλώνει και το σταμάτημα του εσωτερικού χρόνου σε αντίθεση με τον εξωτερικό, ο οποίος τρέχει, αλλάζει, περνάει και υποδηλώνεται αφενός από το ανέμισμα των μαλλιών και αφετέρου από τον ουρανό (που σταδιακά το γαλάζιο χρώμα του γίνεται μαύρο) και φαίνεται σαν αντανάκλαση μέσα στα μάτια τους.
Τα μάτια-πρόσωπα που απεικονίζονται είμαστε εμείς. Είναι τα δικά μας μάτια με την διαφορά ότι εκεί στην οθόνη της τηλεόρασης, η εικόνα μοιάζει με ένα alter ego που έχει παραμείνει ακινητοποιημένο
Δεν θέλουμε να αφηγηθούμε μια ιστορία αλλά να αποκαλύψουμε ένα συναίσθημα.
Ο τίτλος έχει αναφορές στο ομώνυμο τραγούδι των Pink Floyd που αναφέρεται σε ένα πόλεμο “Did you ever wonder why we had to run for shelter when the
promise of a brave new world unfurled beneath a clear blue sky?
Did you see the frightened ones?
Did you hear the falling bombs?
The flames are all gone, but the pain lingers on.
Goodbye, blue sky
Αισθητικές αναφορές στα Γιαπωνέζικα Manga, στον M.C. Escher  The Eye (1945)  και στον Man Ray.

 Έκθεση VLAVES para/lysis, πολυχώρος METAPOLIS, Αθήνα

Φόβος Κενού, 2013  

video instalation

Συμμετοχή στο project “Φόβος Κενού”

the wave, μια αναφορά στον Hokusai 2012

A REFERENCE TO HOKUSAI, 2012 VIDEO INSTALLATION A DUAL SYNCHRONIZED PROJECTION VIDEO INSTALLATION. DURATION 02:12  MIN (IN LOOP). 

“Waves revisited: stillness in motion”

Drawing their inspiration from the famous woodblock print Under the wave off Kanagawa (1830-32) – also known as the Great Wave- by Katsushika Hokusai (1760-1849), video artists Stelios Dexis and Myrto Vounatsou re-examine in their two-channel video projection entitled The Wave (2012) the aesthetic and conceptual qualities of nature’s forces. The masterful juxtapositions between the parachuters flying in the air and the floating jellyfish in the depths of the sea, exposed occasionally by the waters’ movements, bring to mind the similarities of the pictorial treatment of both the waves and the distant tiny Mountain Fuji that is depicted in the original work’s background. This mirroring effect, that explores the conditions above and under the sea’s surface, beautifully parallels the scene shown on the adjacent video, where metallic constructions used to obstruct the advance of the tanks are reflected on the stagnant waters in front of them.
The sense of imminent danger of destruction that threatens to crash down upon the viewer, as the wave seems constantly “ready” to flow forth, away from its confines and overflow his/her space, evident in the projection on the left, finds its final act in the surging of the water that annihilates the scenery on the projection on the right. Man and his constructions prove helpless when confronted with nature’s uncontrollable immense powers, a fact that is here visually enhanced by the sharp contrast between the man’s and the sea’s physical size. An interesting interplay between the notions of ‘naturalness’ and artificiality pervades the video’s conceptual vocabulary, especially evident in the paradox element of the parachuters’ eternal hovering over the sea and their side by side placing to their natural ‘counterparts’, the birds, which too remain always on the same spot despite their flying moves.
The video installation produces a striking emotional impact on the viewer by using close-up, slow-motion and zooming techniques, the merging of the two parallel narratives into a dramatic one, the imposing sound effects of the stormy sea, familiar enough yet haunting, and the suspense created by the lurking uncanny atmosphere and wait for the final outcome.

                                                                        Vassiliki Vayenou
                                                                            art historian

Lola,  2012

ΕΠΙΤΟΙΧΙΑ ΒΙΝΤΕΟΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ 10 ΜΟΝΙΤΟΡ, 

“… η εποχή μας είναι η πρώτη που ζητάει την ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων ως προϋπόθεση της ύπαρξής τους”1. Απαιτεί τη συμμόρφωση στους κανόνες της ομάδας, στις απαιτήσεις ενός τεχνοκρατικού περιβάλλοντος ακόμα και αν αυτές έρχονται σε σύγκρουση με τα “πιστεύω” και την συνείδηση μας. Ζώντας απόλυτα προγραμματισμένοι και προσαρμοσμένοι, σχεδόν υπνωτισμένοι από το γενικό κλίμα ελέγχου των «θέλω» και των αναγκών μας, μοιάζουμε με κούκλες, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν ή να αλληλεπιδράσουν. Είμαστε “η κοινωνία της κούκλας”2. Μέσα σε αυτό το κομφορμιστικό πλαίσιο συμπεριφοράς, μήπως οι θεωρούμενες εκτροπές-βλάβες, οδηγούν σε φαινόμενα, είτε επιτακτικής επανένταξης ή επαναφοράς μας στο σύστημα, είτε περιθωριοποίησης, τρέλας ή και απώλειας της ίδιας της ζωής;
1. Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι, εφημερίδα «La Repubblica», 2007
2.Χορομίδου Δανάη, Μηχανικότητα: η κοινωνία της ‘κούκλας’ και η θεωρία των διαπροσωπικών σχέσεων, 30/3/2012